Σίγουρα αυτό το ταξίδι δεν το λες ταξίδι αστραπή.Συζητήθηκε και οργανώθηκε περίπου πριν από ένα χρόνο. (βλέπε ψυχαναγκαστικός άνθρωπος προηγούμενου ποστ). Το θέμα είναι όμως ότι έγινε και μια βδομάδα μετά από την επιστροφή μας οι εικόνες είναι ακόμα ζωντανές από την πόλη που ''οι καλλιτέχνες της συναγωνίζονται με το θεό'' όπως έχει πει και ο αγαπημένος μου Μάνος. Εισιτήρια- ξενοδοχεία τα πάντα έτοιμα σε πολύ καλές τιμές αν λάβει κάποιος υπόψη του ότι η Φλωρεντία θεωρείται από τις πιο ακριβές ευρωπαϊκές πόλεις. Και ήμασταν έτοιμοι να δούμε πια όσο διδαχτήκαμε ένα χρόνο. Γιατί σίγουρα ένας ιστορικός τέχνης που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να επισκεφτεί αυτή την πόλη που σου φανερώνει απλόχερα τα αναγεννησιακά μυστικά της. Πρωινή πτήση για Ρώμη λοιπόν και η περιπέτεια ξεκινάει. Και λέω περιπέτεια γιατί η αιώνια πόλη μας ταλαιπώρησε αρκετά.
Αν ποτέ σας βγάλει ο δρόμος σας να ξέρετε ότι η συνεννόηση για τα τρένα θα είναι δύσκολη. Για να φτάσεις στον σιδηροδρομικό σταθμό Termini ή πας με το τρένο Leonardo express ή με λεωφορειάκι. Αυτό βέβαια όσο απλό και αν σας φαίνεται δεν το εξηγεί κανείς και βρεθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο λεωφορειάκι αυτό που μας πήγε γρήγορα στον Termini.Ευχαριστηθήκαμε δηλαδή και λίγη Ρώμη ανεξάρτητα από το μπέρδεμα.
Η ταλαιπωρία δεν τελειώνει εδώ βέβαια καθώς ακολουθεί και δεύτερο τρένο για Φλωρεντία. Η συνεννόηση συνεχίζει και είναι δύσκολη. Με τα πολλά πήραμε το αργό τρένο με 20 ευρώ τιμή. Βέβαια το τρένο ήταν τέλειο και καθαρό. Μέχρι να έρθει όμως είχαμε ένα δίωρο αναμονής ε και απ την κούραση είχα αρχίσει να είμαι κάπως έτσι :
Δεν έχασα ευκαιρία όμως. Κούραση κούραση αλλά είχα πάρει θερμά τον ρόλο του φωτογράφου με την ταπεινή ψηφιακή μου και είπα να αποτυπώσω το ιταλικό στυλ. ( Τι ζευγάρι!! )
Και το τρένο με τα πολλά ήρθε.Και σε τέσσερις ώρες αφού περάσαμε από μπόλικες ιταλικές επαρχίες ήμασταν στην πανέμορφη Φλωρεντία. Το πανέμορφη χωρίς υπερβολές. Ήμασταν όμως τόσο κουρασμένοι που αφήσαμε τις βόλτες για τις επόμενες μέρες.Η θέα όμως από το δωμάτιο μας αποζημίωνε.
Μέρα 2η: Ξημέρωσε λοιπόν μια υπέροχη φθινοπωρινή Κυριακή.Εντελώς τυχαία ήταν και παγκόσμια μέρα ευρωπαϊκής ταυτότητας και η είσοδος σε μουσεία ήταν δωρεάν. Οπότε πρώτη μας στάση θα ήταν η Galleria Uffizi και το Palazzo Vecchio.Εκτός από αυτό όμως οι δρόμοι της Φλωρεντίας είχαν γεμίσει ανθρώπους με μπλε μπλουζάκια και από ότι καταλάβαμε ήταν αγώνας δρόμου με έπαθλο ένα αυτοκίνητο. Ο γύρος της Φλωρεντίας φανταστείτε.
Και μπήκαμε στην Uffizi. Περηφάνια -χαρά-συγκίνηση. Ναι ίσως δεν το καταλαβαίνετε απλά αν σπουδάζεις κάτι που αγαπάς τόσο πολύ λαχταράς να τα δεις αυτά τα έργα τα τόσο σημαντικά για την δυτική και όχι μόνο τέχνη. Η πινακοθήκη αυτή είναι από τις παλαιότερες και σημαντικότερες στην Δύση και ξεκίνησε ως σχέδιο του Vasari το 1560. Πλημμυρίσαμε με χρώματα. Από τον Giotto ως τον Botticelli,τον Da Vinci και τον Raphaello, della Francesca,Simone Martini,Titian,Lippi και άλλοι πολλοί. Κάπου εκεί κρυμμένος και ο αγαπημένος μου Caravaggio. Μαγεμένοι καθίσαμε για ένα εφτάωρο περίπου. Έβγαλα και μια ''παράνομη'' φωτογραφία με τον πλέον αναγεννησιακό πίνακα της αναδυόμενης Αφροδίτης (χωρίς φλας φυσικά μην μου φωνάξει κάποιος :) ).
Το Palazzo Vacchio το είδαμε τελικά από μακριά καθώς δεν είχαμε κουράγιο. Δεσπόζει στην Piazza della Signoria όμορφο και επιβλητικό κτισμένο όπως και πολλά άλλα στην Φλωρεντία από τους αγαπητούς Μέδικους.
Μέρα 3η: Σειρά είχε η βόρεια πλευρά της πόλης. Για αρχή η Santa Maria Novella η οποία βρισκόταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Χτισμένη στις αρχές της αναγέννησης και με την πρόσοψη της κατασκευασμένη από τον σημαντικότερο ουμανιστή της εποχής Leon Battista Alberti η βασιλική αυτή στεγάζει σημαντικότατα έργα.Ανάμεσα τους και η Αγία Τριάδα του Μαζάτσιο. Ο Μαζάτσιο είναι από τους αγαπημένους και θεωρείται και πρωτοπόρος καθώς αυτός εφάρμοσε τις νέες θεωρίες του Alberti περί ζωγραφικής,κανόνες που διέπουν από δω και στο εξής όλη την Αναγέννηση. Η Santa Maria Novella έχει και μια σειρά από παρεκκλήσια με έργα σημαντικών επίσης καλλιτεχνών. Γενικά παρόλο που η εκκλησία δεν είναι πολύ μεγάλη το τρίωρο μας το χρειαστήκαμε.
Και από κει γρήγορα στον καθεδρικό. Santa Maria dell Fiore ή αλλιώς Duomo. Από τις σημαντικότερες κατασκευές της Αναγέννησης,φημισμένη για τον τρούλο της έργο του αρχιτέκτονα Brunelleschi το μέγεθος του οποίου είναι τέτοιο που είναι ορατός από κάθε μεριά της πόλης. Πραγματικά η ομορφιά αυτής της βασιλικής δεν μπορεί να αποτυπωθεί. ''Ο τρούλος του πυργώνεται πάνω από τους ουρανούς και είναι τόσο ευρύστερνος που θα μπορούσε να περισκεπάσει με τον ίσκιο του όλο τον λαό της Τοσκάνης'' είχε πει σοφά ο Alberti στην πραγματεία του Περί Ζωγραφικής. Η είσοδος είναι δωρεάν αλλά ως έξυπνοι έμποροι έχουν φροντίσει να βάλουν χωριστή είσοδο για το μουσείο και χωριστή για το κωδωνοστάσιο. Η ίδια όμως η Santa Maria dell Fiore ήταν αρκετή για μας. Αν ποτέ την επισκεφτείτε να είστε ντυμένοι έτσι ώστε να καλύπτονται τα χέρια σας γιατί οι κανόνες είναι αυστηροί και μου φώναξε ένας κύριος.
Η τιμωρημένη :
Πραγματικά σε μία φωτογραφία δεν χωράει όλη η βασιλική. Σημαντικό επίσης και το Βαπτιστήριο που βρίσκεται κ αυτό στον ίδιο χώρο, στην Piazza del Duomo δηλαδή. Σημαντικότατο οκταγωνικό κτίριο,έργο και αυτό του Brunelleschi γνωστό για τις πύλες του. Για τις πύλες αυτές τότε στην Αναγέννηση είχε γίνει και διαγωνισμός με άξιο νικητή τον Γκιμπέρτι ο οποίος φιλοτέχνησε την ανατολική και νότια πύλη. Η ανατολική (και σημαντικότερη) κατασκευάστηκε με επιχρυσωμένο μπρούντζο και φέρει παραστάσεις από την Παλαιά Διαθήκη παίρνοντας το όνομα Πύλη του Παραδείσου.
Κατεβαίνουμε και φτάνουμε στο Bargello.
Στην αρχή ήταν φυλακή και χώρος βασανιστηρίων. Όπως διαβάσαμε χτίστηκε στα πρότυπα του Ponte Vecchio. Περιέχει σημαντική συλλογή από έργα με κορυφαίο τον μπρούντζινο Δαβίδ του Donatello το πρώτο γυμνό γλυπτό από την αρχαιότητα όπως επίσης και γλυπτά του Μιχαήλ Αγγέλου.
Τελειώνοντας αυτή την μέρα κατηφορίσαμε κι άλλο και φτάσαμε σε μια ακόμα βασιλική την Santa Croce. Η εκκλησία αυτή είναι γνωστή καθώς στεγάζει μέσα ταφικά μνημεία από σημαντικούς άντρες. Έτσι με μια βόλτα σας εκεί θα δείτε την τελευταία κατοικία του Μιχαήλ Αγγέλου και του Γαλιλαίου αλλά και του Δάντη και του Μακιαβέλι Ήταν νομίζω από τα πιο εντυπωσιακά που είδαμε στην Φλωρεντία.
Μετά από όλα αυτά είχαμε τέτοια κούραση.Σίγουρα μας άξιζε η μακαρονάδα. Κάπου εδώ να σας πω ότι γενικά το φαγητό δεν ήταν ακριβό. Κάναμε το έξυπνο και τρώγαμε σε μικρές ταρτορίες στα στενά αποφεύγοντας τις κεντρικές,τουριστικές πλατείες και έτσι βρίσκαμε μαγαζιά τα οποία τα προτιμούν ντόπιοι και έχουν σίγουρα καλύτερες τιμές και ποιότητα. Φυσικά δεν παραλείψαμε να δοκιμάσουμε παγωτό. Σε κάθε γωνιά είχε και τζελατερίες με το πιο νόστιμο παγωτό του κόσμου!!
Μέρα 4η : Μετά την χθεσινή κούραση το πρόγραμμα της Τρίτης ήταν μικρότερο. Πρώτη στάση στην εκκλησία του San Marco και στην συνέχεια στην Galleria Accademia. Για κάποιο περίεργο λόγο η ουρά ήταν τεράστια και η αναμονή σε αυτήν 2 ώρες. Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Γιατί ανάμεσα στα έργα της Αναγέννησης υπήρχε και μια καινούργια έκθεση με έργα μοντέρνας τέχνης. Τα μάτια μας είδαν Πικάσο, Μπέικον και ένα σωρό άλλους καλλιτέχνες. Μαζί με αυτούς και ο Έλληνας Γιάννης Κουνέλλης. Βέβαια η ουρά δεν είχε σχηματιστεί γι αυτούς Αλλά για τον γιγάντιο Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου. Με ύψος 5 μέτρα το έργο αυτό είναι από τα σημαντικότερα όχι μόνο του ίδιου του καλλιτέχνη αλλά και όλης της Αναγέννησης. Βρισκόταν στην Piazza della Signoria αλλά από το 1873 μεταφέρθηκε στην Ακαδημία. Και αν απορείτε αν όλα στην Φλωρεντία είναι τόσο μεγαλόπρεπα υπάρχει και μία βασιλική φημισμένη για την απλότητα της η Santa de Spirito η οποία βρίσκεται στην Piazza Spirito κοντά στην προηγούμενη εκκλησία Santa Croce.
Μέρα 5η: Η μέρα είχε ψώνια ως τελευταία αλλά και επίσκεψη στο Palazzo Pitti και στην Santa Maria Dell Carmine η οποία στεγάζει το παρεκκλήσιο Bracancci. Στο συγκεκριμένο παρεκκλήσιο όλες οι τοιχογραφίες είναι σημαντικές καθώς περιλαμβάνουν έργα του Μαζάτσιο,του Fra Filippo Lipi και του Μαζολίνο. Αυτές οι δύο είναι και οι σημαντικότερες. Έργα του Masaccio, απεικονίζουν την απόδοση του φόρου και την απομάκρυνση των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο.
Επόμενος σταθμός το Palazzo Pitti.Η αλήθεια είναι ότι το αδικήσαμε το καημένο ως τελευταίο. Ήταν τόσο τεράστιο που ουσιαστικά μόνο για την Παλατινή Πινακοθήκη είχαμε κουράγιο η οποία περιελάμβανε συλλογή έργων του Ραφαήλ αλλά και του Τιτσιάνο. Το Pitti λοιπόν βρίσκεται στην νότια πλευρά της Φλωρεντίας ή αλλιώς Oltarno ( βόρεια του ποταμού Άρνο). Χτίστηκε από τους Μέδικους το 1549 και έχει πολύ μεγάλη έκταση όπως επίσης και τεράστιους κήπους τους Boboli. Εκτός από την Παλατινή Πινακοθήκη στεγάζει και μουσείο κουστουμιών,ασημικών,μοντέρνας τέχνης , πορσελάνης και διάφορα άλλα. Γενικά θέλει χρόνο και ξεκούραστα πόδια κάτι που δεν είχαμε.
Αυτά από ξεναγήσεις.Ίσως να βαρεθήκατε αλλά αυτό είναι η Φλωρεντία.Εντάξει ίσως υπερβάλλω.Γιατί παράλληλα με την εποχής της Αναγέννησης οι μοντέρνοι Φλωρεντινοί ζουν και κινούνται καθημερινά με τα ποδήλατα τους
Κάνουν αγάλματα με συνονόματούς μου
Έχουν τέλειες βιτρίνες και ολόκληρους δρόμους με τα ακριβότερα καταστήματα όπως η via Tornabuoni. Εξάλλου και οι ίδιοι επιβεβαίωνουν πλήρως αυτό που λέμε ιταλικό στυλ.
και περνούν τις μέρες τους δίπλα στον Άρνο και στην Ponte Vecchio αλλά και στα μικρά πάρκα που ξεπροβάλλουν
Προπάντων όμως είναι μια πόλη γεμάτη αγάπη,ιδανική για κάθε ερωτευμένο ζευγάρι που μαζί θα ανακαλύψει αυτούς τους θησαυρούς και θα γευτεί την μαγεία της.
Γυρνώντας ζήσαμε τις ίδιες περιπέτειες καθώς α) στις πληροφορίες μας έδωσαν λάθος ώρα αναχώρησης του τρένου και β) δεν υπήρχε κάποια ένδειξη για το που θα επικυρώσουμε τα εισιτήρια στο Leonard express. Είναι η στιγμή που κρίμα δεν με τράβηξε κάποιος μια φωτογραφία να γελάμε. Νομίζω έχω πανικοβληθεί τόσο στην ζωή μου μόνο την φορά που με κυνηγούσε ένας σκύλος και δεν ήξερα τι να κάνω. Για να μην πάθετε τα ίδια να σας πω ότι η επικύρωση γίνεται στο τέρμα. Μέχρι τότε είχα την εντύπωση ότι θα πήγαινα από καρδιά.
Στο αεροπλάνο σκεφτόμουν όλα όσα είδαμε και ζήσαμε αυτές τις μέρες. Την Φλωρεντία την αγάπησα γιατί μοιάζουν όλα να έχουν παγώσει στον χρόνο.Γιατί όλα κυλούν ήρεμα δίπλα στον Άρνο.Για τα μουσεία της,τα παλαιοβιβλιοπωλεία που κρύβονται σαν μικρά διαμαντάκια,την αρχιτεκτονική και τα ήσυχα στενά της. Επιβάλλεται να την περπατήσεις ώρες ολόκληρες για να νιώσεις όσα νιώσαμε και μεις αυτές τις μέρες. Μας άφησε να γίνουμε κομμάτι της και αυτό νομίζω είναι και το σημαντικότερο. Την προτείνω χίλιες φορές περισσότερο από την Ρώμη. Μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσω να ξανακάνω ένα τέτοιο ταξίδι στην πόλη- πίνακα. Μέχρι τότε θα κρατάω ζωντανές τις ομορφιές της στο μυαλό μου...
ciao firenze....
