''Auf wiedersehen 2012''

 Το twitter γέμισε με #to_2012_ematha. Απολογισμοί και λίστες ξανά. Τα μείον και τα συν κάθε χρόνο. Πόσο καλύτεροι γίναμε φέτος; Άσχημη χρονιά είπαν οι περισσότεροι,λογικό θα πεις κοίτα τι γίνεται γύρω σου. Εναποθέτουν όλες τις ελπίδες στην νέα χρονιά. Εμένα βέβαια μου έχει καρφωθεί ο στίχος του Παυλίδη από το ''Στοιχειωμένο σπίτι''.

''Κάτι Τρίτες που τα βράδια ήτανε κρύα,

τους τρόμαζε και εκείνο τρομαγμένο

έτσι όπως του το 'χαν στην πόρτα καρφωμένο

ένα μεγάλο σιδερένιο Δεκατρία... ''

 Φεύγει το 2012 λοιπόν. Οι στιγμές του περνούν μπροστά μου σαν ταινία. Πρώτη αμήχανη μέρα στην δουλειά με δύο πράσινα μάτια να με επεξεργάζονται. Το άγχος της αδελφής μου την πρώτη μέρα των Πανελληνίων. Την αγκαλιά σου όταν έμπαινα στο ΚΤΕΛ το Πάσχα,μου έβαζες σοκολάτες στην τσέπη και ένα εικοσάρικο ''να πιεις ένα καφέ από μένα''.Και ύστερα το όνομα σου γραμμένο σε ένα κρύο μάρμαρο,να μην θέλω να το δω,να σφίγγω τα χαρτομάντιλα που κάποιος συγγενής μου έδωσε,να κάνω άσχετες σκέψεις και ύστερα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν και να μου λένε ''κλάψε''. Το πρώτο μου δεκάρι στην σχολή και εκείνο το befriedigend στα αποτελέσματα του Β2. Οι περίπατοι στα στενά της Αίγινας ενώνονται με τα πλακόστρωτα της Φλωρεντίας.Χρώματα,εικόνες και ο έρωτας της ατμόσφαιρας γέμισαν αυτό το ταξίδι. 

Η ανασκόπηση λέει ότι η ζυγαριά ισορροπεί. Φαινομενικά έτσι είναι. Αν όμως έβαζα και εγώ έναν τίτλο σε αυτήν την χρονιά θα ήταν ότι το 2012 έμαθα τα όρια μου. Και πρόσθεσα στην καρδιά μου και άλλους ανθρώπους εκεί έξω. Ίσως τελικά το νόημα κάθε τελευταίας μέρας ή χρονιάς να είναι αυτό. Ζήστε αυθόρμητα και το 2013...

Καριέρα,βέσπα και ταξίδια...

  ''Ας γίνει το τέλος του κόσμου,να τελειώνουμε''.Η δήλωσή της ήταν τόσο αφοπλιστική που δεν ήξερα τι να απαντήσω.Κοιτούσα αμήχανα τον καφέ μου,σκεφτόμουν πάλι τελείωσε γρήγορα γαμώτο-γιατί πάντα βιάζομαι με κυνηγάει κανένας δηλαδή.Σκέψου κάτι θετικό,σκέψου γρήγορα κάτι αισιόδοξο να της πεις.Τίποτα.Τουλάχιστον χαμογέλασε και πες της ότι όλα καλά θα πάνε. Θυμήσου τι σου χε πει όταν γνωριστήκατε. Ότι δουλειά σου είναι να χαμογελάς για να τους φτιάχνεις την μέρα. Πάλι τίποτα. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να γνέψω συγκαταβατικά,την καταλάβαινα. ''Πρέπει να το πάρω απόφαση πια,σπουδάζω για προσωπικό όφελος,θα γίνω σερβιτόρα δεν πειράζει καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.Αλλά τόσος κόπος,τόσα όνειρα΄΄. Ψελλίζω ένα δειλό μην το λες αυτό, ακόμα είμαστε μικρές έχουμε ικανότητες,εγώ μας έχω εμπιστοσύνη. ''Εγώ πάλι δεν ξέρω αν έχω τις ικανότητες που λες''. Και άλλο αμήχανο βλέμμα. Το άσχημο είναι ότι λίγους μήνες πριν η ίδια συζήτηση είχε διαφορετικό ύφος.Ναι το ξέρουμε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα όμως πρέπει να παλέψουμε,το χρωστάμε στον εαυτό μας πρώτα από όλα. Που πήγε η αισιοδοξία μου; Κάποιος μου την έκλεψε αυτές τις μέρες και αρνείται να μου την επιστρέψει. Δεν με νοιάζει για μένα. Αλλά όταν ο άλλος είναι χάλια εσύ πρέπει να το παλέψεις μαζί του,να τον βοηθήσεις. ''Μην απολογείσαι,είναι φυσικό να νιώθουμε έτσι''. Οι υπόλοιποι πώς μπορούν να δικαιολογούν τόσο εύκολα τον εαυτό τους. Να κάνουν λάθη και συνέχεια να λένε αυτό το ''δενβαριεσαι'' που σκοτώνει. ''Αυτό ακριβώς λέω και εγώ.Αλλά δεν γίνεται να τα γράφουμε όλα,από την άλλη φοβάμαι ότι θα φτάσω 40 χρονών και δεν θα έχω ζήσει ότι έχω ονειρευτεί''. Ταξίδια? ''όχι μόνο ταξίδια. Θέλω καριέρα'' Και μία βέσπα. '' Καριέρα,βέσπα και ταξίδια΄΄. Της θυμίζω την Θεσσαλονίκη. Είναι μια επιλογή,θα διαβάσουμε θα δώσουμε εξετάσεις και τα έξοδα θα είναι λιγότερα. Χαμογελάει επιτέλους. Και συναυλίες. Χαμογελάει ξανά. Προσπαθώ να βρω κ άλλες λύσεις και άλλες επιλογές. ''Το θέμα σήμερα δεν είμαι εγώ,είσαι εσύ οπότε μίλα επιτέλους''. Λύτρωση.  Οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα και αυτή την φορά προσπαθεί αυτή να μου χαμογελάσει. ''Νομίζω πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας επιτέλους''. Είπε την φράση κλειδί.Κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου η κουβέντα έφυγε από τα άγχη μας κι είπαμε ένα σωρό άλλα πράγματα από αυτά που όταν τα συζητάς λάμπουν τα μάτια σου. Την αποχαιρετώ με την πιο δυνατή αγκαλιά που μπορούσα να δώσω,ένα ειλικρινές θα τα καταφέρουμε και ένα χαμόγελο από αυτά που ζητούσε. 
''το πρόβλημα δεν τίθεται έτσι.Δεν είναι ζήτημα ορολογίας.Ζήτημα χρόνου είναι''. 

ΥΓ. Πριν τελειώσει το 2012 πήρα την απόφαση να με φροντίσω λίγο..όλα είναι ζήτημα χρόνου τελικά..  

Σε ένα παράλληλο σύμπαν...

''..Τι να κάνεις για να ‘σαι ένας άλλος; Αδύνατο. Θα ‘πρεπε να μην είσαι πια κανένας, να ξεχάσεις τον εαυτό σου για κάποιον, έστω και για μια φορά. Πώς όμως; Μη με παραφορτώνετε. Είμαι σαν εκείνον το γερό-ζητιάνο που δεν ήθελε ν’ αφήσει το χέρι μου, μια μέρα έξω σ’ ένα καφενείο: «Αχ κύριε» έλεγε, «δεν είναι που ‘σαι κακός, είναι που χάνεις το φως σου». Ναι, έχουμε χάσει το φως, τα πρωινά, την άγια αθωότητα εκείνου που συγχωρεί μόνος του τον εαυτό του.» ΄΄

Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα κάπνιζα φανατικά αλλά παράλληλα θα ήμουν και τέλεια μαγείρισσα. Θα οδηγούσα με ευχέρεια κάθε αμάξι που θα συναντούσα στον δρόμο μου. Θα πήγαινα για καφέ στο Μπουρνάζι και απαραίτητα κάθε μήνα θα επισκεπτόμουν με χαρά λαϊκές σκηνές.Η αγαπημένη μου συγγραφέας θα ήταν η Δημουλίδου και από ηθοποιούς θα ήξερα μόνο όσους παίζουν στην τηλεόραση.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα ήμουν ξανθιά και θα λάτρευα τα ψώνια. Θα κυκλοφορούσα δε καθημερινά με τακούνια. Θα είχα περάσει μάλλον σε κάποιο ΤΕΙ που δεν θα με ενδιέφερε καθόλου και θα πήγαινα μόνο και μόνο για να περνάω τα μαθήματα. Στο σχολείο θα ήμουν από αυτούς που βάζουν υποψηφιότητα στο δεκαπενταμελές. 

Απ την άλλη θα ήμουν πεισματάρα,θα είχα κυρίως άντρες φίλους και θα σιχαινόμουν τις μακροχρόνιες σχέσεις. Ιδανικός άντρας για μένα θα ήταν ο Ρουβάς και τίποτα λιγότερο. Θα είχα έναν αδελφό που θα τον έκανα ότι ήθελα και οι γονείς μου θα με είχαν κακομάθει τόσο ώστε να γκρινιάζω σε όλους για όλα. 

Ίσως να ήμουν από αυτούς που θα έλεγαν ''α σας χρειάζεται χρυσή αυγή''. Δεν θα ήμουν Υδροχόος αλλά δεν ξέρω τι ζώδιο θα μου ταίριαζε στο παράλληλο σύμπαν. Σίγουρο είναι ότι δεν θα μου άρεσαν οι αλλαγές,θα μισούσα τα ταξίδια και καθετί διαφορετικό θα το φοβόμουν. Α και σε περίπτωση προβλήματος κανείς δεν θα μπορούσε να με εμπιστευτεί,η λογική μού λείπει. Από την άλλη όμως η περιέργεια δεν είναι στα χαρακτηριστικά μου,δεν αγχώνομαι και πολύ ούτε μου αρέσει να κάνω σχέδια. Άγχος δεν έχω ίσως φταίει και το ότι δεν πίνω καφέδες.

Ο κόσμος να έρθει ανάποδα το γυμναστήριο μου δεν το χάνω. Ανελλιπώς κάθε μέρα τηρώ το πρόγραμμα. Μιλάω πολύ καλά γαλλικά αλλά δεν με ενδιαφέρει να μάθω και τίποτα άλλο.Μου αρκούν κάποια βασικά στοιχεία για μια θεσούλα στο δημόσιο. Όνειρο μου είναι να παντρευτώ στα 25 τον πλούσιο πετυχημένο άντρα που θα μου προξενέψουν οι αυστηροί γονείς μου,να μείνουμε στην επαρχία με τα 8 παιδιά μας.

Κάπως έτσι θα ήμουν λοιπόν αν δεν ήμουν εγώ αλλά το ακριβώς αντίθετο από μένα. Με προτιμώ σε αυτό το σύμπαν... 

΄

Κατάδικοι (μας);

''Φοβάμαι μήπως γίνει πάλι το ίδιο ρε Μαρία, μήπως τα δώσω όλα και πληγωθώ πάλι. Γιατί πάντα να πληγώνομαι?''

''Φοβάμαι μήπως ο πατέρας μου χάσει την δουλειά του και τότε τι?''

''Φοβάμαι ότι έχω εκτεθεί''

''Φοβάμαι μήπως μείνω πίσω''

''Φοβάμαι ότι οι κόποι τόσων μηνών δεν θα ανταποδώσουν''

''Φοβάμαι ότι η απόσταση θα μας χωρίσει και δεν το θέλω''

Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το ρήμα..Οι παραπάνω φράσεις ακούστηκαν αυτές τις μέρες από πρόσωπα δικά μου σε άσχετες στιγμές. Μια θεατρική παράσταση την Κυριακή με έκανε να κάτσω και να το σκεφτώ. Ποιοι είναι στα αλήθεια οι φόβοι μας και άραγε τους αντιμετωπίζουμε ποτέ; Γίνονται αιτίες της φυλακής μας ή μπορούμε να τους νικήσουμε φτάνει να θέλουμε; Στο έργο οι πρωταγωνιστές δεν το καταφέρνουν. Βάζουν τους φόβους τους μπροστά,τους καλύπτουν με δικαιολογίες και δεν τους παραδέχονται. Η παραδοχή είναι ένα πρώτο βήμα για μένα. Δεν φοβόμαστε όλοι τα ίδια πράγματα έτσι και αλλιώς. 

Αν με ρωτούσε κάποιος πριν λίγα χρόνια θα έλεγα ότι ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι η μοναξιά. Εσωτερικός γιατί κατά τα αλλά η φοβία μου με τα σκυλιά είναι γνωστή. Πρόσφατα ανακάλυψα όμως κάτι πιο ουσιαστικό. Την μοναξιά δεν την φοβάμαι,την έχω νικήσει και είναι φορές πια που την αποζητώ. Βαθιά μέσα μου φοβάμαι να μην απογοητεύσω κανέναν. Τους άλλους αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν ξέρω τι σόι φόβος είναι αυτός. Απλά δεν θέλω να προξενήσω σε κανέναν αρνητικά συναισθήματα.Αν ήταν δυνατόν ποτέ κανένας να μην ήταν στενοχωρημένος εξαιτίας μου,ποτέ κανένας να μην προβληματιστεί για ένα δικό μου ζήτημα. Θα μου πεις αυτό δεν γίνεται. Είμαστε άνθρωποι και έχουμε ανάγκη τους άλλους,έχουμε ανάγκη την στήριξη τους. Και η φωνή εκείνη που λέει ΄΄γιατί είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου;'' και εγώ πρέπει να βρω την απάντηση. 

΄΄ ο φόβος μας αποτρέπει να μιλάμε με τους άλλους. Προτιμάμε να μιλάμε για τους άλλους''

''ο φόβος δεν ανήκει σε κανέναν,γι αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση''

''αγάπη είναι ο φόβος που μας κρατάει ενωμένους'' 

''Φοβαμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες και στη δική σου ''

Τα κρατάω... Και ξεχνάω τον δικό μου φόβο...Και θέλω να πάρω αγκαλιά τα άτομα που είπαν τα παραπάνω και να τους πω ότι όλα καλά θα πάνε. Κάπου είχα διαβάσει ''να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο,ο άνθρωπος είσαι εσύ''.  

Θα προσπαθήσω να κάψω αυτόν τον ''χάρτινο ουρανό'' λοιπόν. Χάρτινοι είναι οι φόβοι μας πάμε να τους νικήσουμε.. 

''Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου

αν καταφέρεις ν' αγαπήσεις λένε

αυτό το μαύρο φως αλλάζει χρώμα΄΄

Περι φίλων ο λόγος

  Ήταν Σεπτέμβριος ή Οκτώβριος νομίζω,δεν θυμάμαι ακριβώς. Ημερομηνία 2007. Αρχή στο νέο φροντιστήριο και λίγο άγχος γιατί δεν ήξερα κανέναν. Στο δεύτερο μάθημα μου μίλησαν για μια νέα μαθήτρια που την περιμέναμε. ''Φραντζέσκα την λένε και είναι πολύ όμορφη και καλή κοπέλα''. Σε κοίταζα ,το θυμάσαι, καλά καλά να δω τέλος πάντων ποια είναι αυτή η περιβόητη Φραντζέσκα. Νομίζω είπα κάτι σαν ΄΄Μαρία χάρηκα΄΄ ή κάτι τέτοιο. Σταδιακά γίναμε το καλύτερο δίδυμο γέλιου στο φροντιστήριο. Παρέα δεν κάναμε τότε αλλά περνούσαμε καλά στο μάθημα, το σημαντικότερο ήταν ότι γελούσαμε πολύ. Το γέλιο δένει τους ανθρώπους και μας ο κώδικας επικοινωνίας μας ξεκίνησε έτσι: με χαρά. Σιγά σιγά η χρονιά πέρασε και ήρθε η επόμενη γεμάτη πάλι με τέτοιες στιγμές γέλιου. Και η σχέση αυτή χτιζόταν κι άλλο. Και ήρθε και η τρίτη χρονιά. Τότε χωριστήκαμε θεωρητική εγώ τεχνολογική εσύ να συναντιόμαστε σε ένα έρημο ΑΟΘ. Το άγχος και η κούραση ποτέ δεν μας εμπόδισε να γελάμε πάλι και αυτό το λίγο διάστημα να περνάμε καλά και να λέμε τον πόνο μας για το τέρας που λέγεται Πανελλήνιες. Και το τέρας ήρθε. Και καλά τα πήγαμε.Εντάξει τότε καμιά μας δεν ήταν ευχαριστημένη.Αλλά τώρα βλέπεις πως μας δικαίωσαν οι επιλογές μας και η καθεμιά είναι εκεί που πρέπει :) Ζαλισμένες φοιτήτριες λοιπόν στην αρχή μας πέταξες μια πρόταση. Πάμε Αίγινα τον Σεπτέμβριο. Σε φάση εναλλακτικές διακοπές. Φυσικά και δεχτήκαμε. Αυτό ήταν  Το αγαπήσαμε αυτό το νησί γιατί τελικά αυτό ήταν που μας έδεσε,ήταν η αρχή γι αυτό που είμαστε τώρα. 

Από εκείνες τις διακοπές πέρασαν δύο χρόνια. Ήρθαν και άλλες διακοπές στο νησί μας και κάθε χρονιά όλο και καλύτερη. Με εμπειρίες από αυτές που θα λέμε στα εγγόνια μας και θα γελάμε.Με τρέλες και γέλια ατελείωτα και φάσεις σουρεαλιστικές. 

  Ξέρεις αν μας παρατηρήσει κάποιος θα μας πει ΄΄δεν ταιριάζετε βρε κορίτσια. Η μια καμαρωτή με τα τακούνια της και η άλλη να σέρνεται με τα all star; Η μια λογιστική και η άλλη ιστορία της τέχνης; Ή το άλλο με τις μουσικές σας: η μια να ακούει τα λαϊκά της και η άλλη τα έντεχνα της'' 

Και εγώ όμως  θα του πω ΄΄ναι αγαπητέ μου όμως την αγαπώ΄΄ και εσύ θα πεις  ΄΄ είναι ο παπαφούριας μου και άστη να ακούει τον Αλκίνοο της και να διαβάζει τον Καμύ της΄΄. Την σεβόμαστε την διαφορετικότητα μας γιατί απλά δεν μας ενοχλεί στο βασικό που είναι η ίδια η σχέση μας. 

Σήμερα γίνεσαι 20. Εγώ που τείνω ενεργά πλέον στα 21 ως πιο σοφή θα πω πόσο χαίρομαι που για ακόμα μια φορά θα τα περάσουμε μαζί. Που είμαστε καλά και καταφέρνουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να ξεπερνάμε τα προβλήματα της καθημερινότητας. Γιατί μπορεί να είσαι ο τσαμπουκάς της παρέας αυτής εγώ όμως είμαι η λογική και θα σου λέω πάντα ότι δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να μας στενοχωρεί για μικροπράγματα,τα σημαντικά είναι αλλού. 

Γιατί πάντα θα κάνουμε πλάκες και θα χαζοχαιρόμαστε (θυμήσου το γέλιο εκείνης της μέρας παρακαλώ) 

ή θα τριγυρνάμε στα σοκάκια της Αίγινας με χαμόγελα κρεστ 

Χρόνια σου πολλά λοιπόν Φρεουλίνι μου. Να ναι πάντα όμορφα και να τα συνοδεύουν στιγμές με χαμόγελα. Ακόμα και αν τα πράγματα είναι δύσκολα αυτό δεν πρέπει να φύγει ποτέ και ούτε θα το αφήσουμε,δεν το αφήσαμε άλλωστε στις δυσκολίες μας. Εγώ θα είμαι εδώ ακόμα και αν ο δρόμος με βγάλει λίγο πιο μακριά. Πάντα εδώ θα είμαι να βιάζομαι για τα πάντα :) 

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ :) !!! Αλήθεια πότε μεγαλώσαμε έτσι εγώ ακόμα 16 μοιάζω όπως τότε :) 

Σας ασπάζομαι

Κόνδορας - Μαρία Miranda Spencer Βατίστα 

Υ.Γ. : μην συγκινηθείς πολύ ρε Σκορπιέ γαμώτο με την κρυφοευασθησία σας ! 

Fatto a firenze

  Σίγουρα αυτό το ταξίδι δεν το λες ταξίδι αστραπή.Συζητήθηκε και οργανώθηκε περίπου πριν από ένα χρόνο. (βλέπε ψυχαναγκαστικός άνθρωπος προηγούμενου ποστ). Το θέμα είναι όμως ότι έγινε και μια βδομάδα μετά από την επιστροφή μας οι εικόνες είναι ακόμα ζωντανές από την πόλη που ''οι καλλιτέχνες της συναγωνίζονται με το θεό'' όπως έχει πει και ο αγαπημένος μου Μάνος. Εισιτήρια- ξενοδοχεία τα πάντα έτοιμα σε πολύ καλές τιμές αν λάβει κάποιος υπόψη του ότι η Φλωρεντία θεωρείται από τις πιο ακριβές ευρωπαϊκές πόλεις. Και ήμασταν έτοιμοι να δούμε πια όσο διδαχτήκαμε ένα χρόνο. Γιατί σίγουρα ένας ιστορικός τέχνης που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να επισκεφτεί αυτή την πόλη που σου φανερώνει απλόχερα τα αναγεννησιακά μυστικά της. Πρωινή πτήση για Ρώμη λοιπόν και η περιπέτεια ξεκινάει. Και λέω περιπέτεια γιατί η αιώνια πόλη μας ταλαιπώρησε αρκετά.

  Αν ποτέ σας βγάλει ο δρόμος σας να ξέρετε ότι η συνεννόηση για τα τρένα θα είναι δύσκολη. Για να φτάσεις στον σιδηροδρομικό σταθμό Termini ή πας με το τρένο Leonardo express ή με λεωφορειάκι. Αυτό βέβαια όσο απλό και αν σας φαίνεται δεν το εξηγεί κανείς και βρεθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο λεωφορειάκι αυτό που μας πήγε γρήγορα στον Termini.Ευχαριστηθήκαμε δηλαδή και λίγη Ρώμη ανεξάρτητα από το μπέρδεμα.

  Η ταλαιπωρία δεν τελειώνει εδώ βέβαια καθώς ακολουθεί και δεύτερο τρένο για Φλωρεντία. Η συνεννόηση συνεχίζει και είναι δύσκολη. Με τα πολλά πήραμε το αργό τρένο με 20 ευρώ τιμή. Βέβαια το τρένο ήταν τέλειο και καθαρό. Μέχρι να έρθει όμως είχαμε ένα δίωρο αναμονής ε και απ την κούραση είχα αρχίσει να είμαι κάπως έτσι :

Δεν έχασα ευκαιρία όμως. Κούραση κούραση αλλά είχα πάρει θερμά τον ρόλο του φωτογράφου με την ταπεινή ψηφιακή μου και είπα να αποτυπώσω το ιταλικό στυλ. ( Τι ζευγάρι!! )

Και το τρένο με τα πολλά ήρθε.Και σε τέσσερις ώρες αφού περάσαμε από μπόλικες ιταλικές επαρχίες ήμασταν στην πανέμορφη Φλωρεντία. Το πανέμορφη χωρίς υπερβολές. Ήμασταν όμως τόσο κουρασμένοι που αφήσαμε τις βόλτες για τις επόμενες μέρες.Η θέα όμως από το δωμάτιο μας αποζημίωνε.

Μέρα 2η: Ξημέρωσε λοιπόν μια υπέροχη φθινοπωρινή Κυριακή.Εντελώς τυχαία ήταν και παγκόσμια μέρα ευρωπαϊκής ταυτότητας και η είσοδος σε μουσεία ήταν δωρεάν. Οπότε πρώτη μας στάση θα ήταν η Galleria Uffizi και το Palazzo Vecchio.Εκτός από αυτό όμως οι δρόμοι της Φλωρεντίας είχαν γεμίσει ανθρώπους με μπλε μπλουζάκια και από ότι καταλάβαμε ήταν αγώνας δρόμου με έπαθλο ένα αυτοκίνητο. Ο γύρος της Φλωρεντίας φανταστείτε.

Και μπήκαμε στην Uffizi. Περηφάνια -χαρά-συγκίνηση. Ναι ίσως δεν το καταλαβαίνετε απλά αν σπουδάζεις κάτι που αγαπάς τόσο πολύ λαχταράς να τα δεις αυτά τα έργα τα τόσο σημαντικά για την δυτική και όχι μόνο τέχνη. Η πινακοθήκη αυτή είναι από τις παλαιότερες και σημαντικότερες στην Δύση και ξεκίνησε ως σχέδιο του Vasari το 1560. Πλημμυρίσαμε με χρώματα. Από τον Giotto ως τον Botticelli,τον Da Vinci και τον Raphaello, della Francesca,Simone Martini,Titian,Lippi και άλλοι πολλοί. Κάπου εκεί κρυμμένος και ο αγαπημένος μου Caravaggio. Μαγεμένοι καθίσαμε για ένα εφτάωρο περίπου. Έβγαλα και μια ''παράνομη'' φωτογραφία με τον πλέον αναγεννησιακό πίνακα της αναδυόμενης Αφροδίτης (χωρίς φλας φυσικά μην μου φωνάξει κάποιος :) ).

Το Palazzo Vacchio το είδαμε τελικά από μακριά καθώς δεν είχαμε κουράγιο. Δεσπόζει στην Piazza della Signoria όμορφο και επιβλητικό κτισμένο όπως και πολλά άλλα στην Φλωρεντία από τους αγαπητούς Μέδικους.

Μέρα 3η: Σειρά είχε η βόρεια πλευρά της πόλης. Για αρχή η Santa Maria Novella η οποία βρισκόταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Χτισμένη στις αρχές της αναγέννησης και με την πρόσοψη της κατασκευασμένη από τον σημαντικότερο ουμανιστή της εποχής Leon Battista Alberti η βασιλική αυτή στεγάζει σημαντικότατα έργα.Ανάμεσα τους και η Αγία Τριάδα του Μαζάτσιο. Ο Μαζάτσιο είναι από τους αγαπημένους και θεωρείται και πρωτοπόρος καθώς αυτός εφάρμοσε τις νέες θεωρίες του Alberti περί ζωγραφικής,κανόνες που διέπουν από δω και στο εξής όλη την Αναγέννηση. Η Santa Maria Novella έχει και μια σειρά από παρεκκλήσια με έργα σημαντικών επίσης καλλιτεχνών. Γενικά παρόλο που η εκκλησία δεν είναι πολύ μεγάλη το τρίωρο μας το χρειαστήκαμε.

Και από κει γρήγορα στον καθεδρικό. Santa Maria dell Fiore ή αλλιώς Duomo. Από τις σημαντικότερες κατασκευές της Αναγέννησης,φημισμένη για τον τρούλο της έργο του αρχιτέκτονα Brunelleschi το μέγεθος του οποίου είναι τέτοιο που είναι ορατός από κάθε μεριά της πόλης. Πραγματικά η ομορφιά αυτής της βασιλικής δεν μπορεί να αποτυπωθεί. ''Ο τρούλος του πυργώνεται πάνω από τους ουρανούς και είναι τόσο ευρύστερνος που θα μπορούσε να περισκεπάσει με τον ίσκιο του όλο τον λαό της Τοσκάνης'' είχε πει σοφά ο Alberti στην πραγματεία του Περί Ζωγραφικής. Η είσοδος είναι δωρεάν αλλά ως έξυπνοι έμποροι έχουν φροντίσει να βάλουν χωριστή είσοδο για το μουσείο και χωριστή για το κωδωνοστάσιο. Η ίδια όμως η Santa Maria dell Fiore ήταν αρκετή για μας. Αν ποτέ την επισκεφτείτε να είστε ντυμένοι έτσι ώστε να καλύπτονται τα χέρια σας γιατί οι κανόνες είναι αυστηροί και μου φώναξε ένας κύριος.

Η τιμωρημένη : 

Πραγματικά σε μία φωτογραφία δεν χωράει όλη η βασιλική. Σημαντικό επίσης και το Βαπτιστήριο που βρίσκεται κ αυτό στον ίδιο χώρο, στην Piazza del Duomo δηλαδή. Σημαντικότατο οκταγωνικό κτίριο,έργο και αυτό του Brunelleschi γνωστό για τις πύλες του. Για τις πύλες αυτές τότε στην Αναγέννηση είχε γίνει και διαγωνισμός με άξιο νικητή τον Γκιμπέρτι ο οποίος φιλοτέχνησε την ανατολική και νότια πύλη. Η ανατολική (και σημαντικότερη) κατασκευάστηκε με επιχρυσωμένο μπρούντζο και φέρει παραστάσεις από την Παλαιά Διαθήκη παίρνοντας το όνομα Πύλη του Παραδείσου. 

Κατεβαίνουμε και φτάνουμε στο Bargello.

Στην αρχή ήταν φυλακή και χώρος βασανιστηρίων. Όπως διαβάσαμε χτίστηκε στα πρότυπα του Ponte Vecchio. Περιέχει σημαντική συλλογή από έργα με κορυφαίο τον μπρούντζινο Δαβίδ του Donatello το πρώτο γυμνό γλυπτό από την αρχαιότητα όπως επίσης και γλυπτά του Μιχαήλ Αγγέλου. 

  Τελειώνοντας αυτή την μέρα κατηφορίσαμε κι άλλο και φτάσαμε σε μια ακόμα βασιλική την Santa Croce. Η εκκλησία αυτή είναι γνωστή καθώς στεγάζει μέσα ταφικά μνημεία από σημαντικούς άντρες. Έτσι με μια βόλτα σας εκεί θα δείτε την τελευταία κατοικία του Μιχαήλ Αγγέλου και του Γαλιλαίου αλλά και του Δάντη και του Μακιαβέλι  Ήταν νομίζω από τα πιο εντυπωσιακά που είδαμε στην Φλωρεντία.

  Μετά από όλα αυτά είχαμε τέτοια κούραση.Σίγουρα μας άξιζε η μακαρονάδα. Κάπου εδώ να σας πω ότι γενικά το φαγητό δεν ήταν ακριβό. Κάναμε το έξυπνο και τρώγαμε σε μικρές ταρτορίες στα στενά αποφεύγοντας τις κεντρικές,τουριστικές πλατείες και έτσι βρίσκαμε μαγαζιά τα οποία τα προτιμούν ντόπιοι και έχουν σίγουρα καλύτερες τιμές και ποιότητα. Φυσικά δεν παραλείψαμε να δοκιμάσουμε παγωτό. Σε κάθε γωνιά είχε και τζελατερίες με το πιο νόστιμο παγωτό του κόσμου!!

Μέρα 4η : Μετά την χθεσινή κούραση το πρόγραμμα της Τρίτης ήταν μικρότερο. Πρώτη στάση στην εκκλησία του San Marco και στην συνέχεια στην Galleria Accademia. Για κάποιο περίεργο λόγο η ουρά ήταν τεράστια και η αναμονή σε αυτήν 2 ώρες. Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Γιατί ανάμεσα στα έργα της Αναγέννησης υπήρχε και μια καινούργια έκθεση με έργα μοντέρνας τέχνης. Τα μάτια μας είδαν Πικάσο, Μπέικον και ένα σωρό άλλους καλλιτέχνες. Μαζί με αυτούς και ο Έλληνας Γιάννης Κουνέλλης. Βέβαια η ουρά δεν είχε σχηματιστεί γι αυτούς  Αλλά για τον γιγάντιο Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου. Με ύψος 5 μέτρα το έργο αυτό είναι από τα σημαντικότερα όχι μόνο του ίδιου του καλλιτέχνη αλλά και όλης της Αναγέννησης. Βρισκόταν στην Piazza della Signoria αλλά από το 1873 μεταφέρθηκε στην Ακαδημία. Και αν απορείτε αν όλα στην Φλωρεντία είναι τόσο μεγαλόπρεπα υπάρχει και μία βασιλική φημισμένη για την απλότητα της η Santa de Spirito η οποία βρίσκεται στην Piazza Spirito κοντά στην προηγούμενη εκκλησία Santa Croce.

Μέρα 5η: Η μέρα είχε ψώνια ως τελευταία  αλλά και επίσκεψη στο Palazzo Pitti και στην Santa Maria Dell Carmine η οποία στεγάζει το παρεκκλήσιο Bracancci. Στο συγκεκριμένο παρεκκλήσιο όλες οι τοιχογραφίες είναι σημαντικές καθώς περιλαμβάνουν έργα του Μαζάτσιο,του Fra Filippo Lipi και του Μαζολίνο. Αυτές οι δύο είναι και οι σημαντικότερες. Έργα του Masaccio, απεικονίζουν την απόδοση του φόρου και την απομάκρυνση των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. 

 Επόμενος σταθμός το Palazzo Pitti.Η αλήθεια είναι ότι το αδικήσαμε το καημένο ως τελευταίο. Ήταν τόσο τεράστιο που ουσιαστικά μόνο για την Παλατινή Πινακοθήκη είχαμε κουράγιο η οποία περιελάμβανε συλλογή έργων του Ραφαήλ αλλά και του Τιτσιάνο. Το Pitti λοιπόν βρίσκεται στην νότια πλευρά της Φλωρεντίας ή αλλιώς Oltarno ( βόρεια του ποταμού Άρνο). Χτίστηκε από τους Μέδικους το 1549 και έχει πολύ μεγάλη έκταση όπως επίσης και τεράστιους κήπους τους Boboli. Εκτός από την Παλατινή Πινακοθήκη στεγάζει και μουσείο κουστουμιών,ασημικών,μοντέρνας τέχνης , πορσελάνης και διάφορα άλλα. Γενικά θέλει χρόνο και ξεκούραστα πόδια κάτι που δεν είχαμε.

Αυτά από ξεναγήσεις.Ίσως να βαρεθήκατε αλλά αυτό είναι η Φλωρεντία.Εντάξει ίσως υπερβάλλω.Γιατί παράλληλα με την εποχής της Αναγέννησης οι μοντέρνοι Φλωρεντινοί ζουν και κινούνται καθημερινά με τα ποδήλατα τους

Κάνουν αγάλματα με συνονόματούς μου

Έχουν τέλειες βιτρίνες και ολόκληρους δρόμους με τα ακριβότερα καταστήματα όπως η via Tornabuoni. Εξάλλου και οι ίδιοι επιβεβαίωνουν πλήρως αυτό που λέμε ιταλικό στυλ. 

και περνούν τις μέρες τους δίπλα στον Άρνο και στην Ponte Vecchio αλλά και στα μικρά πάρκα που ξεπροβάλλουν

Προπάντων όμως είναι μια πόλη γεμάτη αγάπη,ιδανική για κάθε ερωτευμένο ζευγάρι που μαζί θα ανακαλύψει αυτούς τους θησαυρούς και θα γευτεί την μαγεία της.

Γυρνώντας ζήσαμε τις ίδιες περιπέτειες καθώς α) στις πληροφορίες μας έδωσαν λάθος ώρα αναχώρησης του τρένου και β) δεν υπήρχε κάποια ένδειξη για το που θα επικυρώσουμε τα εισιτήρια στο Leonard express. Είναι η στιγμή που κρίμα δεν με τράβηξε κάποιος μια φωτογραφία να γελάμε. Νομίζω έχω πανικοβληθεί τόσο στην ζωή μου μόνο την φορά που με κυνηγούσε ένας σκύλος και δεν ήξερα τι να κάνω. Για να μην πάθετε τα ίδια να σας πω ότι η επικύρωση γίνεται στο τέρμα. Μέχρι τότε είχα την εντύπωση ότι θα πήγαινα από καρδιά.

Στο αεροπλάνο σκεφτόμουν όλα όσα είδαμε και ζήσαμε αυτές τις μέρες. Την Φλωρεντία την αγάπησα γιατί μοιάζουν όλα να έχουν παγώσει στον χρόνο.Γιατί όλα κυλούν ήρεμα δίπλα στον Άρνο.Για τα μουσεία της,τα παλαιοβιβλιοπωλεία που κρύβονται σαν μικρά διαμαντάκια,την αρχιτεκτονική και τα ήσυχα στενά της. Επιβάλλεται να την περπατήσεις ώρες ολόκληρες για να νιώσεις όσα νιώσαμε και μεις αυτές τις μέρες. Μας άφησε να γίνουμε κομμάτι της και αυτό νομίζω είναι και το σημαντικότερο. Την προτείνω χίλιες φορές περισσότερο από την Ρώμη. Μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσω να ξανακάνω ένα τέτοιο ταξίδι στην πόλη- πίνακα. Μέχρι τότε  θα κρατάω ζωντανές τις ομορφιές της στο μυαλό μου...

ciao firenze....

Carpe diem γιατί χανόμαστε!!

Τις περισσότερες φορές ο Σεπτέμβρης προϋποθέτει νέες αρχές και νέους στόχους για την χρονιά που αρχίζει. Έτσι κ εγώ ως ψυχαναγκαστικός άνθρωπος που είμαι έβαλα τον Σεπτέμβρη σε κουτάκια. Έχουμε και λέμε 5 μαθήματα όλα και όλα θα τα περάσουμε,θα πάρω 2 σεμιναριακά μαθήματα και ένα από το τέταρτο έτος (έτσι γιατί αν δεν μου φορτώσω το πρόγραμμα δεν μπορώ). Τρίτη και Πέμπτη θα βάλω τα γερμανικά.Και με την δουλειά τι θα γίνει? Όλες αυτές οι σκέψεις από το τέλος του καλοκαιριού.Και άγχος άγχος άγχος!Μέσα σε όλα ξέχασα ότι είχα να οργανώσω και το πολυπόθητο ταξίδι στην όμορφη Φλωρεντία..Ώσπου κάπου εκεί στα 3 μαθήματα,μετά από συνεχόμενα δωδεκάωρα πάνω από βιβλία και αφόρητους πόνους στην μέση αποφάσισα να μην με πιέσω άλλο.Σκέφτηκα ότι είναι άδικο να είμαστε τόσο αυστηροί με τον εαυτό μας.Είναι σημαντικό να του δώσουμε χρόνο να διαβάσει αγαπημένα βιβλία,να δει όμορφες ταινίες,να περάσει στιγμές με τους ανθρώπους του.Και αυτό έκανα!

• Βόλτες,ψώνια,συζητήσεις,γέλια είναι μόνο κάποια από τα πράγματα που κάναμε αυτές τις μέρες με την Φραντζέσκα.Και όποιος την γνωρίζει θα ξέρει ότι είναι το άτομο που σου φτιάχνει την διάθεση.Και είχα μέρες να την δω και μου χε λείψει.. 

•  Το μικρό μου αφεντικό επέστρεψε!και οι στιγμές μαζί του επίσης.Καμία φορά σκέφτομαι ότι αρκούν κάποιες ώρες με ένα μικρό παιδί για να αφεθείς. Και μεις μαζί η Κέκα (δλδ Φραντζέσκα) και η Μαία (δηλαδή εγώ) παίζουμε,χτίζουμε πύργους και χανόμαστε στον μαγικό κόσμο των παιδικών βιβλίων...Το να σε επιλέγει ένας γονιός για το παιδί του σίγουρα σε κάνει σπουδαιότερο.Πόσο μάλλον όταν κερδίζεις την αποδοχή και από το ίδιο το παιδί.

• Και απ την Πέμπτη ζω σε ένα πνεύμα ευδαιμονίας.Θα μου πείτε ξεχνάς τα προβλήματα που σαφώς και υπάρχουν;Όχι απλά ως φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος αποφάσισα να τα κρύψω και να μου χαρίσω όμορφες μέρες.Και έτσι κ έγινε.Όλα άρχισαν την Πέμπτη σε ένα όμορφο σινεμά της Πλάκας με θέα την Ακρόπολη όπου είδαμε την νέα ταινία του Woody Allen.Μας άρεσε,ερωτευτήκαμε ,γελάσαμε και σας την προτείνουμε εγώ και ο όμορφος συνοδός μου ΜΒ νο2.
•  Το Σάββατο ξημέρωσε η μέρα σε ένα κέντρο χωρίς αυτοκίνητα.Με μουσικές,χορευτές,ανθρώπους με ρολλερ,σκειτ και ποδήλατα.Χαμόγελα παντού.Και στην βόλτα μου σκέφτηκα ότι αυτήν την Αθήνα αγαπώ.

• Και ανέβηκα και στην Ομήρου στο αγαπημένο μου Goethe Institut που γιόρταζε τα 60 χρόνια του.Και εκεί σε κάθε όροφο μας υποδεχόταν μία δεκαετία από το 1952 ως το 2012 με λογοτεχνία,μουσικές,ταινίες και άρθρα της εποχής.Και επειδή θέλω να τα βελτιώσω τα γερμανικά μου γράφτηκα και στην βιβλιοθήκη με τις ευγενέστατες κυρίες να μου δείχνουν πόσα πράγματα μπορούσα να κάνω εκεί.Αν είστε γερμανομαθείς σας το προτείνω.Και βγαίνοντας με υποδέχτηκε μια βροχή από μαξιλάρια και παιδικά χαμόγελα και μια γερμανική καντίνα με μπίρες και λουκάνικα.

Δηλαδή ένα όνειρο το κέντρο.Στην κατάσταση αυτή της ευδαιμονίας γύρισα σπίτι για να να ξαναφύγω με κατεύθυνση στο μουσείο Μπενάκη όπου γινόταν το Human Library.Για όσους δεν το ξέρετε δείτε πληροφορίες εδώ για την τόσο σημαντική κίνηση κατά των προκαταλήψεων                                        

 (  http://www.humanlibrary.gr/index.php/el/ ). Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και εμείς δυστυχώς δεν προλάβαμε να ''διαβάσουμε'' κάποιο από τα ζωντανά βιβλία. Αλλά μας γέμισε ελπίδα το γεγονός ότι τόσοι άνθρωπο ήταν θετικοί.

• Και ξημέρωσε η Κυριακή...Και με χαρά διαπιστώνω ότι έχω κερδίσει προσκλήσεις για τις νύχτες πρεμιέρας.Παίρνω λοιπόν την αγαπημένη μου Τάνια και πάμε στον όμορφο Δαναό για το συγκλονιστικό 38 temoins.Που με έκανε να σκεφτώ πόσο δειλοί και απάνθρωποι μπορούμε να γίνουμε.Και ότι  ίσως τελικά δεν έχει σημασία το ποιος είναι ο δολοφόνος γιατί και εμείς με την απρόσωπη στάση μας σκοτώνουμε συναισθήματα όπως το ενδιαφέρον μας για τον συνάνθρωπο.Περισσότερα για την ταινία δείτε στο blog της Τάνιας : http://imdbgr.blogspot.gr/2012/09/38-temoins-2012.html

Πέρα όμως από όλα αυτά  την Κυριακή αυτή θα την θυμόμαστε όλοι.. #tolisLovedMaria...Για πάντα! Θυμάμαι όταν σε μια δύσκολη στιγμή μου διάβαζα το blog σου Αποστόλη.Και μου έδωσες δύναμη χωρίς να σε ξέρω χωρίς να με ξέρεις..Γι αυτό σε ευχαριστώ! 

Και γράφτηκαν πολλά και ο καθένας έστω με αυτό το ταπεινό ποστ του έδειξε την αγάπη του...Και εγώ δεν μετάνιωσα που τελικά τα 5 μαθήματα της εξεταστικής έγιναν 3.Χαζές λεπτομέρειες. Αφού οι μέρες γέμισαν στιγμές με αυτούς που αγαπώ... Τα σαγαπω είναι τζάμπα οπότε ας τα λέμε περισσότερο και όσο πιο συχνά μπορούμε. 

 Λίαν συντόμως εγώ και ο ΜΒ νο2 θα μπούμε σε ένα όμορφο αεροπλανάκι που θα μας πάει στην μαγευτική Ιταλία. Οπότε η ταξιδιωτική μου αναφορά για την πόλη πίνακα μπαίνει στα προσεχώς. Μέχρι τότε θα έχω ζήσει και άλλες στιγμές με φίλους και με το μικρό μου αφεντικό. Θα αφήσω τα κουτάκια μου στην ησυχία τους για τις αρχές Οκτώβρη. Μέχρι τότε Carpe diem!!!! <3