Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Κατάδικοι (μας);

''Φοβάμαι μήπως γίνει πάλι το ίδιο ρε Μαρία, μήπως τα δώσω όλα και πληγωθώ πάλι. Γιατί πάντα να πληγώνομαι?''
''Φοβάμαι μήπως ο πατέρας μου χάσει την δουλειά του και τότε τι?''
''Φοβάμαι ότι έχω εκτεθεί''
''Φοβάμαι μήπως μείνω πίσω''
''Φοβάμαι ότι οι κόποι τόσων μηνών δεν θα ανταποδώσουν''
''Φοβάμαι ότι η απόσταση θα μας χωρίσει και δεν το θέλω''

Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το ρήμα..Οι παραπάνω φράσεις ακούστηκαν αυτές τις μέρες από πρόσωπα δικά μου σε άσχετες στιγμές. Μια θεατρική παράσταση την Κυριακή με έκανε να κάτσω και να το σκεφτώ. Ποιοι είναι στα αλήθεια οι φόβοι μας και άραγε τους αντιμετωπίζουμε ποτέ; Γίνονται αιτίες της φυλακής μας ή μπορούμε να τους νικήσουμε φτάνει να θέλουμε; Στο έργο οι πρωταγωνιστές δεν το καταφέρνουν. Βάζουν τους φόβους τους μπροστά,τους καλύπτουν με δικαιολογίες και δεν τους παραδέχονται. Η παραδοχή είναι ένα πρώτο βήμα για μένα. Δεν φοβόμαστε όλοι τα ίδια πράγματα έτσι και αλλιώς. 
Αν με ρωτούσε κάποιος πριν λίγα χρόνια θα έλεγα ότι ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι η μοναξιά. Εσωτερικός γιατί κατά τα αλλά η φοβία μου με τα σκυλιά είναι γνωστή. Πρόσφατα ανακάλυψα όμως κάτι πιο ουσιαστικό. Την μοναξιά δεν την φοβάμαι,την έχω νικήσει και είναι φορές πια που την αποζητώ. Βαθιά μέσα μου φοβάμαι να μην απογοητεύσω κανέναν. Τους άλλους αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν ξέρω τι σόι φόβος είναι αυτός. Απλά δεν θέλω να προξενήσω σε κανέναν αρνητικά συναισθήματα.Αν ήταν δυνατόν ποτέ κανένας να μην ήταν στενοχωρημένος εξαιτίας μου,ποτέ κανένας να μην προβληματιστεί για ένα δικό μου ζήτημα. Θα μου πεις αυτό δεν γίνεται. Είμαστε άνθρωποι και έχουμε ανάγκη τους άλλους,έχουμε ανάγκη την στήριξη τους. Και η φωνή εκείνη που λέει ΄΄γιατί είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου;'' και εγώ πρέπει να βρω την απάντηση. 

΄΄ ο φόβος μας αποτρέπει να μιλάμε με τους άλλους. Προτιμάμε να μιλάμε για τους άλλους''

''ο φόβος δεν ανήκει σε κανέναν,γι αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση''

''αγάπη είναι ο φόβος που μας κρατάει ενωμένους'' 

''Φοβαμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες και στη δική σου ''

Τα κρατάω... Και ξεχνάω τον δικό μου φόβο...Και θέλω να πάρω αγκαλιά τα άτομα που είπαν τα παραπάνω και να τους πω ότι όλα καλά θα πάνε. Κάπου είχα διαβάσει ''να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο,ο άνθρωπος είσαι εσύ''.  
Θα προσπαθήσω να κάψω αυτόν τον ''χάρτινο ουρανό'' λοιπόν. Χάρτινοι είναι οι φόβοι μας πάμε να τους νικήσουμε.. 

''Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου


αν καταφέρεις ν' αγαπήσεις λένε



αυτό το μαύρο φως αλλάζει χρώμα΄΄


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου